Carrotcake in de nagelstudio-Een eetprobleem is zoveel meer dan alleen met afvallen, eten bezig zijn

Vorig jaar, ergens eind december, zat ik op donderdagavond rond 19:00 uur in de nagelstudio. Ik mocht van mijzelf een mooi kleurtje gellak op mijn nagels laten aanbrengen. Ik zat daar te wachten aan een lange tafel voordat ik aan de beurt was. Ik was moe van “de avondspits” met de kinderen en zat even uit te blazen. Er schoven twee vriendinnen aan. Ze gingen ook hun nagels laten doen. Er kwam een bakje met drie stukken carrotcake van de Albert Heijn en twee vorkjes op tafel. Ze kwamen rechtstreeks uit hun werk en hadden trek. Ze genoten zichtbaar van de cake. Ondertussen zaten ze ontspannen op de kleurenwaaier te kijken welke kleur nagellak ze zouden kiezen. Ik hoorde ze ook zeggen dat ze na de nagels nog even lekker pizza gingen eten bij die leuke Italiaan verderop.......

Ik zat vastgenageld aan mijn stoel gebiologeerd te kijken naar het tafereeltje. Opeens voelde ik een enorm verdriet en leegte bij mij opkomen. Natuurlijk, laat ik voorop stellen dat je van de buitenkant ook niet kan zien hoe deze vrouwen zich diep van binnen voelen, maar het gaat mij erom dat ik mij op dat moment opeens besefte dat ik dit eenvoudigweg niet kan: gewoon een taartje eten met een vriendin of een pizza eten (laat staan eerst een taartje en dan een pizza). Ik ging al jaren niet meer bij anderen thuis eten, want dan had ik namelijk niet in de hand wat we gingen eten. En uit eten gaan vond ik vroeger geweldig, maar nu ontweek ik dat ook zoveel mogelijk. Als ik daar niet onderuit kon komen, dan keek ik van tevoren op de kaart wat ik zou gaan kiezen en hield ik daar overdag al rekening mee. Toen ik deze vrouwen zag besefte ik mij wat ik mijzelf aandeed: ik zat in een isolement. Ik had geen plezier. Kon niet spontaan afspreken met anderen. Sommige vriendinnen heb ik al zelfs een tijd niet meer gezien. Tuurlijk, ik ging mijn nagels doen, maar echt plezier en ontspanning had ik niet. Eigenlijk had ik geen leven, ik zat gevangen. Wat verlangde ik op dat moment terug naar die tijd waarin ik dat allemaal wel kon! Het jaar daarvoor had ik mij misschien nog trots gevoeld: dat ik geen taart at en een streng regime volgde, maar hoe graag had ik daar nu op die plek willen zitten en ontspannen taart willen eten! Toen was aan de beurt voor mijn nagels en met hangende schouders liep ik met het meisje dat mijn nagels zou doen mee. Van binnen kon ik alleen maar janken. “Weg leuk momentje voor mijzelf”, dacht ik.

Ik ben Desirée, 34 jaar en moeder van twee geweldig mooie kinderen. Sinds de geboorte van mijn eerste kind, een zoon van nu ruim 4,5 jaar, stak mijn eetprobleem eigenlijk al de kop op. Door de borstvoeding was ik flink afgevallen. Als kersverse onzekere moeder die niks uit handen durfde te geven en heel streng was voor zichzelf en de lat torenhoog legde, voelde ik mij toen heel trots; het gaf mij zekerheid. Ik at mega gezond, ging mee in de hype van geen brood eten, geen suiker e.d. en ik probeerde naast een baan van vier dagen in de week ook de allerbeste moeder voor mijn zoon te zijn. Alles moest perfect zijn. De jaren erna had ik het eetprobleem nog redelijk in de hand. Achteraf gezien moet ik concluderen dat het bezig zijn met voeding een copingmechanisme was, een manier om om te gaan met mijn onzekerheid, mijn angst en mijn perfectionisme.

Na de geboorte van mijn dochter in de zomer van 2015 brak een periode aan van zorg en angst om mijn dochter. Ik treed nu niet in detail over hoe en wat omdat dat voor hier niet veel toevoegt. Het komt erop neer dat ik dag en nacht bezig was met de zorg voor mijn dochter. Ik kon dat ook niet uit handen geven. Ziekenhuisbezoeken, voedingsproblemen, twee ziekenhuisopnames en wachten op uitslagen. Ik werd geleefd. Mijn eetprobleem verergde. Het niet eten, alleen maar gezond willen eten, maar ook soms compenseren: ik schaam mij er kapot voor. Maar het was achteraf gezien een manier van overleven, een manier om om te gaan met de zorgelijke situatie, de teleurstelling, de angst voor de toekomst en het verdriet dat de eerste paar maanden anders waren gelopen dan ik had gehoopt. Ik kon hierdoor mijn gevoelens onderdrukken, ik hoefde al die narigheid niet toe te laten en ik dacht hiermee in ieder geval controle te kunnen hebben op 1 aspect in mijn leven: mijn gewicht.

Vorig jaar eind maart was het dieptepunt. Zowel wat betreft mijn gewicht als geestelijk. Na maandenlang zorgen voor mijn dochter en zelf nauwelijks eten, was ik op. Mijn lijf was gesloopt. Het aanvankelijk – zo leek het – handige copigmechanisme, had zich tegen mij gekeerd. Ik liep al bij een diëtiste en zij raadde mij aan nu echt hulp te zoeken. Via haar kwam ik bij Joan terecht. Ik schaamde mij. Moeder zijn een een eetprobleem hebben; ik durfde er met niemand over te praten, uit angst om veroordeeld te worden. Een eetstoornis kwam in mijn optiek alleen voor bij jonge meiden, niet bij volwassen vrouwen zoals ik en zeker niet bij moeders. Op de website van Joan las ik dat zij in haar studententijd zelf ook te maken heeft gehad met eetproblemen. Dat sprak mij aan: iemand die het zelf ook heeft meegemaakt. Zij begrijpt mij misschien beter, dacht ik en dan hoef ik mij minder te schamen. Bij mijn eerste bezoek heb ik haar alles en dan ook werkelijk alles verteld en ook dat ik mij zo schaam. Zij stelde mij gerust dat zij echt meer vrouwen van mijn leeftijd met dezelfde problemen in haar praktijk heeft. Ook mijn diëtiste beaamde dit. Gelukkig, dacht ik, dan ben ik niet zo gek of uitzonderlijk dan ik in eerste instantie dacht.

Mijn verhaal en de confrontatie in de nagelstudie duidt er maar weer op dat het bij een eetprobleem niet alleen maar gaat om slank zijn of afvallen. Dit wordt nog wel eens gedacht en dat voelt voor mensen met een eetprobleem zo oneerlijk. Het bezig zijn met je uiterlijk is slechts een uiting van het daadwekelijke onderliggende probleem. Dat probleem kan voor iedereen anders zijn. Bij mij is dit mijn verkeerde manier van omgaan met stress, angst en verdriet. Er spelen nog wel meer dingen, maar daarover later meer.

In die nagelstudie was ik niet meer trots op mijn ondergewicht. Ik voelde mij eenzaam en doodongelukkig. Ik was op dat moment strontjaloers op die twee vrouwen. De blijdschap en het plezier dat zij hadden. Dat wilde ik ook weer.. Ze waren niet superslank, eerder een rolletje hier en daar, maar ook daar was ik op dat moment heel jaloers op. Ik besefte mij op dat moment zo goed dat ik liever een dikkere kont heb en plezier dan dan ik megaslank ben en doodongelukkig en eenzaam.

Ik schaam mij diep als moeder, als volwassen vrouw, dat ik met eetproblemen worstel, en daarom schrijf ik ook deze blogs, om meer aandacht te geven aan het feit dat er ook veel volwassen vrouwen zijn die net als ik hiertegen moeten vechten. Ik volg inmiddels 1 jaar therapie bij Joan en ik kan zeggen dat het zoveel beter gaat, ook al ben ik er nog niet helemaal; ik ben heel goed onderweg en ik heb er vertrouwen in dat ik dit ga winnen.

Ps: Wil jij ook leren hoe je een gezonde relatie met jezelf, je voeding en je lichaam kan aangaan, zodat je krachtig en energiek door het leven gaat. Kijk dan eens of het "Bevrijd je leven Traject." iets voor jou is. Hiermee werk je aan een goede verticale relatie met jezelf, en reken je voorgoed af met je emotie-eten / co-dependentie.

Het kan ook zijn dat je meer last hebt van patronen die een liefdevolle relatie (de horizontale verbinding) met een ander in de weg staan. Wil je leren hoe je dingen bespreekbaar kan maken, je ruimte in kan nemen, zodat je je allebei gezien en gehoord voelt. Boek dan een aantal relatie gesprekken!